Het is een prachtige dag met maar een enkel wolkje aan de lucht. Duizenden fietsers, hardlopers en wandelaars beklimmen de Nederlandse berg onder een stralende hemel en een warm zonnetje. Niets aan de hand en iedereen geniet met volle teugen…
Maar dan opeens zien we het donker worden boven een andere berg….we denken dat iemand een foto maakt en we horen het donderen. Ach, het is boven een andere berg…het zal ons niet raken… En we gaan van start met een grote groep voor de saamhorigheidsklim. Maar na een half uur blijkt dat de onweerswolk wel degelijk boven ons hoofd hangt. Donder en bliksem hebben samen de perfecte timing en de tranen uit de hemel vallen op ons neer.
De metafoor met het krijgen van kanker is te maken…er is niets aan de hand en opeens zit je in de meest heftige periode van je leven. Een tijdje geleden heb ik ooit eens iets geschreven over zo’n donderwolk… Ik moest er even aan denken toen ik stond te schuilen tegen de rotswand van de Alpe d’Huez.
De donderwolk kwam, ging boven ons hangen en ging ‘volle bak’ (om maar wielertermen te gebruiken). Het enige juiste gebeurde…de koersdirectie greep in en evacueerde de hele berg… Het leger bewees maar weer eens waarom ze die dag daar zijn en het kordaat optreden van de motards was nodig om enkele eigenwijze fietsers te overtuigen. Je kon gewoon niet door naar de top rijden…hoe graag mensen ook wilden.
Het was indrukwekkend om te zien hoe de organisatie van Alpe d’HuZes het noodplan in orde had. Alles, maar dan ook alles, was geregeld. Tot in de puntjes! Je zou haast vergeten dat dit allemaal vrijwilligers zijn…
Als in iemands leven de donderwolk boven je komt hangen gaat ook het noodplan in werking. Dan wordt ook alles uit de kast gehaald om je leven te redden. De gelijkenis met wat ons overkwam is bijna eng…
Het leek wel of het zo moest zijn deze dag….alsof ons even duidelijk gemaakt moest worden waarom we daar die dag waren (al zijn er weinig die dat vergeten waren).
Gelukkig was het noodplan zo goed geregeld dat er geen slachtoffers zijn gevallen. Ik kan daarvoor alleen maar een hele dikke ‘duim omhoog’ geven aan de organisatie. Indrukwekkend!
En de donderwolk? Die verdween…. en de volgende dag was de hemel weer stralend blauw en leek er nooit iets gebeurd te zijn…. Was het maar zo bij de mensen die de donkerwolk die kanker heet boven zich krijgen…was het daar maar de dag erop weer stralend blauw…
En daarom zijn we volgend jaar weer op de Alpe…..want over een tijdje hoop ik dat het bij die mensen net zo gaat als bij ons tijdens Alpe d’HuZes 2017…
Vroeger gingen er mensen dood aan kanker…
Just another life time experience 
Jan Zwiers
7 June 2017 at 21:36
Rob, het begon in bocht 7 met een rugmassage omdat ik mn 5e klim met een van mn teamgenoten (Wouter) niet meer vooruit te branden was… Het enige wat brandde was de zon.
Wouter had nog gezegd voor we daalden; ‘we vaan t rustig aan doen en we gaan genieten’. Dat werkte toch een soort van opluchting voor de 5e klim. Relaxed klimmen met z’n 2en. Dikke prima!
Maar gaande weg, na 2 paracetamol bij de start, bleef mn rug toch zeuren. Dan maar n massage in bocht 7. In 16 bij La Garde had ik t al bedacht. Echter voor ik in 7 was beland, zakte de snelheid onder de 6 km per uur….
Eindelijk muziek in de verte, maar ook dikke wolken pakten zich samen boven de Alpe en boven Bourg. Bocht 7, 17:09 uur….
De massage hielp, dat was fijn. Maar weer buiten de legertent was er nog net zon te zien. Ik maakte me geen zorgen. Droog naar boven moest nog wel lukken….. Hoe positief kun je zijn.
In bocht 6 kwam de eerste onweersklap en ook de werste druppels. Na 30 sec verdween t weer. Bocht 5 was droog en ik zat als n lucky bastard met n glimlach op mn fiets. Als dit alles was….
Maar voor bocht 4 begon t weer te regenen en niet een klein beetje… Ineens was er ook begrip voor de uitdrukking ‘donderslag bij heldere hemel’!! Als of er een enorme liniaal om een schoolbord sloeg… en op t zelfse moment werd alles wit!!! BAAAOOOEEMM!!
Onweer zoals je niet mee wil maken.
Beduusd van alles fiets ik door bocht 4, niet aanstoppen denkend. Nog een klap! Big Challenge bij de Marmotte was ineens weg… lege berg. ‘Schuilen’ dacht ik, ‘ik moet schuilen’.
In een hut net voorbij de Marmotte stond iemand te schuilen. Dat deed ik ook. Tot ik er achter kwam dat er een kabelbaan aan die hut vastzat… ‘als het daar in slaat, heb ik meer dan schroeiplekken’ dacht ik nog.
Op dat moment stopt een Motard en zegt ‘Als je niet onderkoeld wil raken dan fiets je maar beter door naar boven’. Dat advies heb ik opgevolgd…
Maar makkelijk was t niet. Water op de weg was op een heel aantal plaatsen z’n eigen leven gaan leiden als beginnende rivier… tot formaat baksteen speolde er stenen over de weg! Das heel wat anders dan n bui in NL!
Met alle adrenaline had ik gewoon 2 tandjes over achter. In de stromende regen, ‘t onweer was inmiddels weg, fietste ik zo snel mogelijk naar boven….
In een verlaten O’bar en Indiana bar stonden nog 2 mensen met n applaus klaar…. Na de
Modderstroom die over het tunneltje gutste was ik bijna boven.
Op de finish was ik blij. Blij dat John en Mei tje van t finishteam er stonden dat er van m’n team Kanker Helpen Genezen nog zoveel mensen stonden te wachten… blij als n klein kind.
Omdat ik het hondeweer had doorstaan.
Omdat ik net als jij dacht, was dat ook maar t enige voor mensen met kanker… één keer noodweer en dan klaar.
Een lucky bastard ja. Dat zijn we allemaal. Daarom volgend jaar weer, voor de 5e keer.
Nooit Meer Niet Gaan!
Groet, Jan Zwiers
Rob Kuijpers
7 June 2017 at 22:48
Mooi verhaal, Jan!