Onder begeleiding van Ronald lopen we de ingang van het Prinses Maxima Centrum binnen. Ik had me in mijn hoofd voor veel dingen voorbereid maar toen ik de eerste gang inliep viel mijn ook op een jongetje op een driewieler….slangetje uit zijn neus….een lach op zijn gezicht… Er kwam een brok in mijn keel en voordat er één woord gezegd was moest ik al een traan wegslikken. De moeder liep erachteraan met tas vol spullen, onderweg naar hun ‘thuis’….
De renners van DreamRides waren uitgenodigd door Kim en Ronald om een kijkje te nemen in ‘hun’ ziekenhuis. De plek waar passie en kennis bij elkaar komt…
De indrukken waren heftig, en dan druk ik me nog maar heel voorzichtig uit. Het ziekenhuis bestaat pas 4 jaar maar heeft in die jaren al een wereldwijze reputatie opgebouwd op het gebied van de bestrijding van kinderkanker.
Ronald neemt ons mee in ‘zijn’ deel van het ziekenhuis, de plek waar baanbrekende onderzoeken worden gedaan, waar tumoren worden onderzocht in de hoop op goed nieuws, waar de mensen werken op wie de hoop van elke ouder gevestigd is. We kregen uitleg bij elke kamer, wat er gebeurd, wat het doel is, hoe ze samenwerken en hoe uniek de aanpak van het Prinses Maxima Centrum eigenlijk is. Binnen Europa is er geen enkel kinderziekenhuis te vinden wat vergelijkbaar is. Indrukwekkend!
Kim neemt ons vol trots mee in haar wereld. De route gaat langs behandelkamers, MRI scanners, uitslaapkamers….allemaal ingesteld op kinderen, compleet met kleine details zoals klokken in alle kleuren en hangertjes in allerlei figuren. Bijzonder is het om te zien dat er op alle vlakken rekening wordt gehouden dat het kinderen zijn die hier onder behandeling zijn. Nep MRI-scans waar kinderen kunnen oefenen voor het echte werk, uitleg over celdeling in Jip & Janneke taal (zodat ik het ook kan gegrijpen) en uitleg over een chemo behandeling werkt.
De KiKa kamer, de Ronald McDonald kamer, de basisschool, de kinderopvang, de muziek studio van Armin van Buuren, de disco compleet met lampen…. Alles, maar dan echt alles wordt in het werk gesteld om kinderen niet alleen ziek te laten zijn in het Prinses Maxima Centrum. Om te zorgen dat het gewone leven gewoon doorgaat terwijl er keihard geknokt moet worden tegen de tegendraadse cellen in hun kleine lichaampjes… Bijzonder!
Er waren een paar momenten dat ik moest vechten tegen de tranen. De blik op het binnen sport terrein, gedoneerd door het Nederlands elftal. Het binnen terrein waarop de ouder-kind kamers uitkeken. De kamers die op één na allemaal vol zaten…. 90 kamers….90 kinderen vechtende tegen kanker, ouders die zich 24 uur per dag zorgen maken. Een enkel balkonnetje was bezet… de aanblik was confronterend, heftig…..no words….
Een volgend momentje was ‘het winkeltje’…. Voor de raam hingen kleine mutsjes…mutses gemaakt door vrijwilligers…mutsjes die kinderen uit mochten zoeken die midden in hun chemo zitten… Het beeld van de ‘etalage’ staat voor altijd op netvlies.
De make-a-wish ruimte met kaartjes voor de raam van wensen van kinderen die daar onder behandeling waren of zijn. Het zijn de meest kleine wensen voor de meeste van ons maar oh zo grote belangrijke wensen voor de kleine kanjers.
Het Prinses Maxima Centrum ligt overvol. Het personeel draait overuren en overnacht in hotels in de omgeving om de juiste zorg maar te kunnen leveren. Vanuit heel Europa komen patienten naar Utrecht. Er was om precies te zijn één kamer een middag vrij voordat er een nieuwe bewoner kwam. En in die ouder-kind kamer mochten wij even kijken. En dus stonden we plots midden in de wereld waar wij voor fietsen. Bijzonder….
De medische zorg en de onderzoeken worden betaald door de verzekeringen en de overheid. Maar datgene wat het Prinses Maxima Centrum uniek maakt wordt niet betaald. De ouder-kind kamers, de faciliteiten die kinderen doen vergeten dat ze ziek zijn, de kleine dingen zoals Sinterklaas bezoek, het winkeltje met de mutsen, de schooltjes….het zijn allemaal voorbeelden van dingen die worden gedaan van de vele giften via de Maxima Foundation of bekende Nederlanders. En ook het geld dat we met DreamRides ophalen gaat naar dat soort dingen…. Gewoon omdat het belangrijk is dat kinderen gewoon kind kunnen zijn terwijl ze vechten voor hun leven….
Just another life time experience 