De brief aan het team

Een paar jaar geleden ontstond er een zaadje in mijn hoofd tijdens het Inspirational Dinner in het kasteel van Helmond. Het zaadje bleef groeien maar was lang nog niet klaar om uit te komen. Tijdens de terugreis van Giro di KiKa stak het zaadje voor het eerst zijn takjes boven de grond en kreeg het langzaam vorm. Ik kan me de gesprekken over het idee met Teun in de auto nog herinneren als de dag van gisteren. Het moment dat ik in 1,5 zin tegen Rene uitleg wat het plan is en dat we meteen op één lijn zitten. Het videogesprek met Hans waar hij snel de zin ‘zet maar een vinkje achter mijn naam’ uitsprak. Het zijn momenten die ik niet meer vergeet…

De afgelopen maanden hebben we samen een geweldige reis gemaakt. Voor ons lag niets meer dan een lege asfalt weg van Geneve naar Menton. Er was geen organisatie zoals Alpe d’HuZes, er was geen KWF of KiKa die zorgt dat de opgehaalde donaties goed terecht komen…er waren alleen een paar gasten (en één vrouw) met een plan.

Toen ik vol ambitie maanden geleden riep dat het mijn droom was om een eigen event te organiseren had ik geen idee wat er op me af ging komen. Ondertussen heb ik veel lessen geleerd. De vermoeidheid sloeg toe toen er teveel hooi op mijn vork lag, ik moest gas terugnemen op andere fronten om focus te houden op mijn droom. De andere aanpak van DreamRides zorgde voor wat troebelheid binnen mijn andere kindje, Blaal2BeatCancer.

De zoektocht begon naar een goed doel dat we konden koppelen aan onze trip. Tijdens Giro di KiKa hadden we ons hart verloren aan het Prinses Maxima Centrum en we begonnen met het zoeken van een mooi project. Dat is meteen het mooie en unieke aan ons avontuur. We bepalen zelf waar onze donaties ingezet gaan worden. Waar ons hart ligt, daar fietsen we voor. Het Willow fund in Canada, opgezet door een vriend van Hans, omarmen we. Gert heeft het Ronald Mc Donald house in Curaçao omarmt. De foto’s van de kleine ‘champs’ die hem uitzwaaien op het vliegveld zijn alleszeggend.

De route was eigenlijk al bekend vanaf het begin. Geïnspireerd door Eric Mijnster tijdens het inspirational dinner spookte de Route des Grandes Alpes vanaf het begin door mijn hoofd. Ik kan ook nauwelijks geloven dat mijn persoonlijke droom morgen werkelijk gaat worden. Het is ambitieus, het gaat zwaar worden maar er is geen weg terug….het eindpunt van onze reis ligt in Menton…

Onze reis is bekend, in 6 etappes gaan we van Geneve naar Menton. In ons draaiboek staan de dagen beschreven, tot aan de menukaart van de bakkertjes op de route aan toe. De reis voor de kleine kanjers die verblijven in de ouder-kind kamers van het Prinses Maxima staat niet in een draaiboek. De hebben geen idee hoelang ze er over gaan doen, die hebben geen idee wat er op het menu komt te staan, die hebben geen idee of ze op de eindbestemming aankomen.

Met eigen ogen heb ik kunnen zien hoe ze erbij zitten op hun balkonnetjes, hoe ze rondrijden op de driewielertjes, hoe ze worden onderzocht, hoe ze vol passie worden verzorgd door professionals. Toen we tijdens onze rondleiding op de gang het jongetje op de driewieler tegenkwamen met de slangetjes uit zijn neus brak mijn hart. In klap was bevestigd wat ik al wist, het is oh zo belangrijk wat we doen.

Een heel groot woord van dank wil ik nu al uitspreken voor de crew van DreamRides. De mannen die het mogelijk maken dat wij onszelf helemaal tot het gaatje fietsen op de 17 cols die voor onze wielen liggen. Het feit dat jullie een week vrij willen nemen en het thuisfront achter willen laten is voor mij heel bijzonder en volstrekt niet vanzelfsprekend. Jullie zijn de kanjers van de week. Een hele grote dankjewel! Ik moet jullie wel waarschuwen….zonder namen te noemen….er zitten we een paar renners bij die veel aandacht vragen… 😊

We zijn een bijzondere club mensen, met het hart op de juiste plek. Ik ben ontzettend dankbaar dat jullie met mij dit avontuur aangaan. Jullie hebben het zaadje dat in mijn hoofd zat water gegeven en doen het de komende week uitkomen. Als onze wielen het strand van Menton raken zal mijn bloem stralen van geluk. Dat heb ik aan jullie te danken.

Deze traditionele ‘brief aan het team’ is het eerste verhaal opgeschreven in ons gezamenlijke dagboek. Schrijf je gedachten op, maak tekeningen, deel je ervaringen op ouderwets papier. Het boek van DreamRides schrijven we samen. Het gaat een prominente plaats krijgen in ons persoonlijke museum.

De komende week gaat zwaar zijn, we gaan vast en zeker tegen dingen aanlopen die niet in het draaiboek staan, we zullen vast een keer een mindere dag hebben omdat het niet gaat zoals we willen. Maar kijk dan op de foto op de camper. Kijk naar de glimlach op het gezicht van de jongen op de driewieler terwijl hij vecht voor zijn leven. En besef je dan hoe dankbaar we mogen zijn dat we doen wat we doen.