Niet iedereen krijgt de kans om zijn dromen te vervullen

Grote dromen, kleine dromen, gezamenlijke dromen en individuele dromen….dromen zijn er in veel verschillende vormen. DreamRides is ontstaan doordat meerdere dromen op één plek op één moment bij elkaar komen. De grote droom van zo’n beetje iedereen om kanker onder controle te krijgen De gezamenlijke droom van DreamRides om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de zelf uitgekozen goede doelen in Nederland, Canada en Curaçao. De kleine dromen van alle DreamRiders die op dit moment van Geneve naar Menton gaan, de renners die elke dag dromen van de aankomst, de crew die elke dag droomt dat de renners veilig aankomen.

Gisteren schreef ik hoofdstuk 4 van mijn DreamRides boek. Het boek van mijn persoonlijke droom… De dag van gisteren voerde ons in de vroege morgen, door de mist, de Telegraphe op. We zagen geen hand voor ogen en onze lampjes waren van levensbelang. De kanjers in de camper volgde ons op de voet met onze helden van de crew. Eigenlijk is het enige dat we moeten doen is fietsen….

Het beloofde een ruige dag te worden, de voorspellingen waren ronduit slecht met veel regen en kans op onweer. Nadat we afgedaald hadden richting de voet van de Galibier trok de hemel open. De zon scheen haar stralen op onze helmen en de weg voor ons droogde op. Ik rij al 4 dagen zij aan zij met Kim in de prachtige Alpen. Elke kilometer zijn we dankbaar dat we dit mogen en kunnen doen, elke bocht genieten we van de meest geweldige uitzichten. Dat het op de magische Galibier opeens opentrok was geen toeval. Kim had haar vader deze ochtend gevraagd om goed weer van boven, vertelde ze…..zweet vermengde zich met een traan….

Onderweg op de Galibier gingen mijn gedachten naar het verleden. De eerdere beklimmingen gingen door mijn hoofd….met Appie en het Achmea team…met Tuur de laatste kilometer….met Blaal2BeatCancer toen de berg eigenlijk dicht was…elke beklimming van de Galibier heeft zijn eigen verhaal. Zo ook vandaag….de afgelopen dagen heb ik mijn energie weer gevonden…ik heb het gevoel dat ik mijn glans weer terug heb. Ik besefte me weer dat ik hier precies doe wat ik wil….to create memories….to share a sstory….to inspire…to grow personally…to live unbound…. Het is alsof ik de afgelopen dagen aan een super charger hang.

Ik schrijf deze dagen de jongensdroom waarvan ik lang niet wist dat ik hem had. Ik schrijf hem op in mijn jongensboek….elke dag komt er een hoofdstuk bij. Ik besef me elke kilometer dat ik enorm bevoorrecht ben dat ik dit mag en kan doen. Ik krijg de mogelijkheid om in mijn eigen jongensboek mijn droom te schrijven. Er zijn heel veel mensen die deze kans niet krijgen.

Mijn gedachten gingen terug naar het Prinses Maxima Centrum….naar mijn herinnering van de kleine kanjers die daar vechten voor hun toekomst….die allemaal hun jongens of meisjesdroom willen schrijven in hun boek. Sommigen krijgen de kans als ze daar met de bloemenkraal schoon naar buiten lopen…die gaan verder met het schrijven van het boek van hun toekomst. Maar sommigen krijgen die kans niet….die mogen hun dromen niet gaan vervullen….daar stopt het boek abrupt midden in een hoofdstuk….hun ouders achterlatende met een half geschreven boek dat nooit meer afgeschreven zal worden…

Onze dromen….gezamenlijk of individueel….komen over 2 dagen uit op het strand van Menton….Dan is onze missie voltooid, zijn onze dromen voor deze week vervuld…maar de grote droom van zo’n beetje iedereen op de wereld nog niet…. Als wij terugkomen in Nederland liggen de 90 ouder-kind kamers in het Prinses Maxima Centrum nog steeds vol. Vol met kinderen die het boek van hun dromen aan de kant hebben moeten leggen. Voor die kinderen blijf ik me inzetten…..