Beseffen

Achteloos en automatisch keek ik op mijn Apple Watch…. Ik stond op een balkon van één of ander hotel in Mallorca, klaar voor een paar dagen fietsen in een lekker zonnetje. Er stonden 4 woorden op het schermpje, 4 woorden die mijn handen deden trillen, 4 woorden die mijn adem deed stokken, 4 woorden die insloegen als een bom, 4 woorden die ik niet wou geloven, 4 woorden die de sluizen van mijn ogen deden openen…. ‘overlijden Erik van Driel’….

De dagen erna reed ik met goed gezelschap op de meest geweldige wegen op Mallorca. Genoten van de uitzichten maar met mijn gedachten veel bij de situatie bij GAC en bij Erik thuis. Ongeloof wisselde verdriet af in mijn hoofd. Gedachten gingen terug naar de vrijdag ervoor toen Kim en ik nog gezellig met Erik hebben zitten kletsen over onze ijsactie, over fietsen, over het Prinses Maxima Centrum. “Het is goed geweest, ik ga weekend vieren” waren de laatste woorden die ik van hem hoorde…. Woorden die volledig passen bij de manier waarop hij in het leven stond….

Toen ik jaren geleden in dienst kwam bij GAC maakte ik kennis met Erik. Zittend op de bank bij hem op kantoor snapte hij mij precies. Zonder me te kennen wist hij precies wie hij tegenover zich had zitten. Hij waardeerde mijn sterke punten en legde direct mijn valkuilen bloot in het allereerste gesprek dat ik met hem had. Ik kan me nog herinneren dat ik me afvroeg hoe hij dat in hemelsnaam kon doen zonder mij echt te kennen. Een moment dat ik me nog kan herinneren als de dag van gisteren.

De jaren daarna heb ik Erik mogen leren kennen als iemand die altijd voor je klaar staat, altijd een vriendelijk woord voor je klaar hebt en altijd een luisterend oor heeft als ik weer eens aan kwam zetten met één of ander nieuw idee om geld in te zamelen voor de goede doelen die ik omarmde. Tijdens het inspirational dinner in Helmond zie ik hem nog zitten, vooral in de zaal, luisterend naar de verhalen die verteld werden. Altijd geinteresseerd in je verhaal, dat was Erik.

Ik meende hem een beetje te kennen na al die jaren bij GAC, maar tijdens de indrukwekkende uitvaart aan de rivierbedding hoorde ik pas hoe hij werkelijk was. Een levensgenieter waar ik veel wijze lessen van had kunnen leren. Zijn uitzonderlijk goede band met zijn twee zoons is indrukwekkend. De woorden van Joris en Jasper kwamen wel even binnen. De gesprekken over het levensadvies die ze met Erik voerden aan de keuken tafel, het laten zien van alle wereldcontinenten omdat het ervaren van verschillende culturen belangrijk is, het meefeesten met hun vrienden omdat het kan….het was geen vader maar een vriend.

Hij genoot van het eten in goede restaurants. Iets waar ik steeds meer jaloers op ga worden dat ik dat niet zo goed kan. Het hoort bij het leven om te genieten met goed gezelschap van een heerlijke maaltijd. Erik genoot van het leven tijdens deze avonden. Uiteraard met een goed glas wijn (of twee). Ook daar kan ik jaloers op worden. Niet dat ik altijd en overal wijn wil gaan drinken maar het sfeertje dat past bij het drinken van een goed glas wijn kan ik me steeds meer voorstellen.

Mijn ogen gingen afgelopen zondag naar de deur waar de kist met Erik binnenkwam. Tegelijkertijd kwamen er bekende klanken in mijn oren. Het kan toch niet zo zijn, ging er door mijn hoofd…. Toch niet dit nummer? Er is namelijk één nummer dat als een rode draad door mijn leven loopt, een nummer wat precies verteld wat belangrijk voor me is, een nummer dat me altijd raakt als ik het hoor, een nummer dat ik zo ongeveer in elke aftermovie heb verwerkt als ik weer een mooi avontuur heb beleefd, een nummer waarvan ik thuis heb gezegd dat het gedraaid moet worden op mijn eigen uitvaart…. En juist dat nummer begeleidde Erik naar zijn plekje in de zaal.

This is how it feels like…..

Pas na een week op een zonnig eiland kwam ik op kantoor. Met lood in mijn schoenen ging ik kijken naar het kantoor van Erik dat was ingericht als herdenkingsplek. Indrukwekkend, dat was het…. Minutenlang stond ik stil en mijn gedachten gingen terug naar al die jaren waarin ik prachtige herinneringen mocht verzamelen. Herinneringen die tot in lengte ter dagen een glimlach op het gezicht zullen toveren van de mensen die het voorrecht hadden om hem te mogen kennen.

Als ik de afgelopen dagen iets beseft heb is dat ik moet genieten van elke seconde van het leven. Dat heeft Erik me geleerd… Maar ik had nog zoveel meer van je willen leren…..

 

Als je stopt met zoeken ga je het vinden

Ik liep een oud kerkje binnen in het Limburse Meerssen. Op de glibbberige grote trap naar de deur kon je twee kanten op, links en rechts. Met Appie, Teun en Kim kwamen we in een klein en intiem zaaltje waar de biechtstoel het verhaal uit het verleden vertelde. Vandaag kwamen we luisteren naar het verhaal uit het heden, namelijk het verhaal van Eric Mijnster.

Ik had zijn verhaal al een keer gehoord. Jaren geleden was hij te gast op het inspirational dinner van Blaal2BeatCancer. Ik kende zijn verhaal omdat ik geinspireerd was door zijn monstertocht waarop hij de gehele Route des Grandes Alpes route achter elkaar had gereden. Zijn verhaal vertelde hij jaren gelezen voor een theater vol met kinderen om ze te inspireren. Ik mocht met Karin en Sem toen bij één van de eerste voorstelingen zijn.

Nu zat ik weer in de zaal en was ik blij dat ik Appie, Teun en Kim mee mocht nemen om te komen luisteren naar het verhaal dat mij zoveel richting geeft, heeft gegeven en gaat geven. Een verhaal dat gaat om de stem van binnenuit. De stem die vaak wat moeilijker te horen is omdat iedereen om je heen ook roept wat je moet doen, wie je moet zijn, wat belangrijk is, wat je niet mag doen…..de extrinsieke motivatoren in ons leven. Ze laten je ooit doen wat je niet wil, ze voorkomen ooit dat je je hart gaat volgen, je laat je beinvloeden door de mening van anderen.

Het verhaal in het oude kerkje gaat over intrinsieke motivatie. Over passie van binnenuit. Als je het innerlijke vuur laat branden heb je geen mening van anderen nodig. Als je doet wat goed voelt komen er mooie dingen op je pad.

Ik wil alleen doen wat leuk is….een instelling die ik vorig jaar omarmt heb. De meest gehoorde reactie? Ja, maar dat kan niet atijd, he? Atijd weer die opmerking dat iets niet ‘mag’. En ja, ik ben me echt wel bewust dat je niet 24 uur per dag kunt doen wat leuk is maar het minste wat je kunt doen is met die instelling elke dag beginnen.

DreamRides is vanuit die instelling ontstaan. Het voelde goed om eens iets op een iets andere manier te doen. Het voelde goed om een iets ander pad te kiezen. DreamRides is ontstaan uit passie, uit een droom en vanuit intrinsieke motivatie. Het avontuur en het gezamenlijke doel zorgde voor chemie in een fantastische groep.

Maar er waren ook extrinsieke motivatoren…. Er waren veel vragen waarop ik geen antwoord had omdat de intrinsieke stem gewoonweg niet altijd een antwoord heeft. En dat is prima, want je mag iets doen zonder dat je een concrete reden hebt. Gewoonweg omdat het goed voelt.

DreamRides voelt voor mij goed. Ik ben gestopt met het zoeken naar argumenten waarom het goed voelt wat we doen. Ik ben gestopt met uitleggen waarom we doen wat we doen. Ik ben gestopt met het zoeken naar initiatieven waarmee we geld kunnen ophalen voor het Prinses Maxima Centrum.

En als je stopt met zoeken komen er dingen op je pad. Ik hoorde het gisteren weer in het oude kerkje. En besefte me dat dit precies is wat er de afgelopen weken gebeurt met DreamRides. Maarten Sanders van Stimulon die opstaat en zegt dat hij de website voor DreamRides en ‘shirtmeteenverhaal’ wil maken. De Europese dag van ijs die het verhaal van DreamRides wil omarmen. Het boksgala dat aanklopt met de vraag of we ons verhaal en dat van het Prinses Maxima Centrum willen koppelen. Ze komen op ons pad….en we zochten er niet naar….

Alles begint met een mindset. Die les leerde ik jaren geleden al tijdens mijn deelnames aan Alpe d’HuZes. Maar ik leer tegenwoordig bijna dagelijks over de mindset. Ik merk dat ik er steeds meer voor open begin te staan. Ik merk dat het me zoveel verder brengt, er zoveel creatiever door ben en me zoveel mooie dingen brengt….

Je hoeft niet altijd uit te leggen waarom je iets doet, je hoeft niet altijd te zoeken om iets te vinden, je mag best eens de andere kant van de glibberige trap pakken….we komen elkaar boven wel weer tegen…..

 

We hebben een steen in een vijver gegooid

We hadden geen idee of het zou lukken, we hadden geen idee of het zou zijn wat we verwacht hadden, we hadden geen idee of we het onszelf opgelegde streefbedrag zouden halen, we hadden geen idee of de groep mensen bij elkaar zou passen, we hadden geen idee…..

Met mijn lichaam ben ik twee dagen terug in Nederland, met mijn hoofd zweef ik nog ergens boven de Alpen. Ik wil maar niet landen om weer in de dagelijkse routine te komen. Ik wil zo lang mogelijk in de flow blijven terwijl de wereld om mij heen doordendert. Ik heb afgelopen week één van de meest mooie en waardevolle ervaringen van mijn leven gehad. Ik heb gezien waar mensen toe in staat zijn als je iets echt wil….

We zaten de afgelopen week in een wervelstorm met een mix van emotie, passie, beleving, verwondering, afzien, waardering en positiviteit. Ik had geen idee wat er zich in de wereld buiten onze bubbel afspeelde. We gingen zonder twijfel recht op ons doel af…het strand in Menton. De weg was niet zonder hobbels, van kapotte achterwielen tot onweer. En de kilometers gingen ook effect hebben op onze goed getrainde lichamen. Soms konden we er mee omgaan, soms moest er even pas op de plaats gemaakt worden. Neemt niet weg dat iedereen een geweldige prestatie heeft geleverd, tijdens de week in de Alpen maar ook zeker in de maanden ervoor.

Het resultaat? Een geweldig bedrag voor het Maxima Centrum, Ronald McDonald house en Willow Fund…. We gaan snel de cheque overhandiging doen met het volledige team. Ik zou het echt geweldig vinden als we de cheque kunnen overhandigen aan Ronald en Kim….. Voor mij persoonlijk zijn dat de gezichten voor DreamRides 2022.

Op Facebook las ik een reactie op een bericht wat ik geplaatst heb. Dat we een steen hebben gegooid in een vijver en maar zagen wat voor mooie rimpels er ontstaan. Ik kreeg tranen in mijn ogen….precies dat hebben we gedaan…. We volgden ons hart omdat we geloofden dat we iets konden bereiken, dat we iets los konden maken. Vanuit die ene steen is DreamRides ontstaan….

De aankomende dagen zal ik vast en zeker langzaam wegdrijven uit het oog van de wervelstorm en zal de dagelijkse routine langzaam weer bezit van me nemen. Maar ik ga op zoek naar een nieuwe steen die we kunnen gooien. Want één ding weet ik zeker…..ach, ik hoef het jullie niet uit te leggen, denk ik…..

 

Niet iedereen krijgt de kans om zijn dromen te vervullen

Grote dromen, kleine dromen, gezamenlijke dromen en individuele dromen….dromen zijn er in veel verschillende vormen. DreamRides is ontstaan doordat meerdere dromen op één plek op één moment bij elkaar komen. De grote droom van zo’n beetje iedereen om kanker onder controle te krijgen De gezamenlijke droom van DreamRides om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de zelf uitgekozen goede doelen in Nederland, Canada en Curaçao. De kleine dromen van alle DreamRiders die op dit moment van Geneve naar Menton gaan, de renners die elke dag dromen van de aankomst, de crew die elke dag droomt dat de renners veilig aankomen.

Gisteren schreef ik hoofdstuk 4 van mijn DreamRides boek. Het boek van mijn persoonlijke droom… De dag van gisteren voerde ons in de vroege morgen, door de mist, de Telegraphe op. We zagen geen hand voor ogen en onze lampjes waren van levensbelang. De kanjers in de camper volgde ons op de voet met onze helden van de crew. Eigenlijk is het enige dat we moeten doen is fietsen….

Het beloofde een ruige dag te worden, de voorspellingen waren ronduit slecht met veel regen en kans op onweer. Nadat we afgedaald hadden richting de voet van de Galibier trok de hemel open. De zon scheen haar stralen op onze helmen en de weg voor ons droogde op. Ik rij al 4 dagen zij aan zij met Kim in de prachtige Alpen. Elke kilometer zijn we dankbaar dat we dit mogen en kunnen doen, elke bocht genieten we van de meest geweldige uitzichten. Dat het op de magische Galibier opeens opentrok was geen toeval. Kim had haar vader deze ochtend gevraagd om goed weer van boven, vertelde ze…..zweet vermengde zich met een traan….

Onderweg op de Galibier gingen mijn gedachten naar het verleden. De eerdere beklimmingen gingen door mijn hoofd….met Appie en het Achmea team…met Tuur de laatste kilometer….met Blaal2BeatCancer toen de berg eigenlijk dicht was…elke beklimming van de Galibier heeft zijn eigen verhaal. Zo ook vandaag….de afgelopen dagen heb ik mijn energie weer gevonden…ik heb het gevoel dat ik mijn glans weer terug heb. Ik besefte me weer dat ik hier precies doe wat ik wil….to create memories….to share a sstory….to inspire…to grow personally…to live unbound…. Het is alsof ik de afgelopen dagen aan een super charger hang.

Ik schrijf deze dagen de jongensdroom waarvan ik lang niet wist dat ik hem had. Ik schrijf hem op in mijn jongensboek….elke dag komt er een hoofdstuk bij. Ik besef me elke kilometer dat ik enorm bevoorrecht ben dat ik dit mag en kan doen. Ik krijg de mogelijkheid om in mijn eigen jongensboek mijn droom te schrijven. Er zijn heel veel mensen die deze kans niet krijgen.

Mijn gedachten gingen terug naar het Prinses Maxima Centrum….naar mijn herinnering van de kleine kanjers die daar vechten voor hun toekomst….die allemaal hun jongens of meisjesdroom willen schrijven in hun boek. Sommigen krijgen de kans als ze daar met de bloemenkraal schoon naar buiten lopen…die gaan verder met het schrijven van het boek van hun toekomst. Maar sommigen krijgen die kans niet….die mogen hun dromen niet gaan vervullen….daar stopt het boek abrupt midden in een hoofdstuk….hun ouders achterlatende met een half geschreven boek dat nooit meer afgeschreven zal worden…

Onze dromen….gezamenlijk of individueel….komen over 2 dagen uit op het strand van Menton….Dan is onze missie voltooid, zijn onze dromen voor deze week vervuld…maar de grote droom van zo’n beetje iedereen op de wereld nog niet…. Als wij terugkomen in Nederland liggen de 90 ouder-kind kamers in het Prinses Maxima Centrum nog steeds vol. Vol met kinderen die het boek van hun dromen aan de kant hebben moeten leggen. Voor die kinderen blijf ik me inzetten…..

 

De brief aan het team

Een paar jaar geleden ontstond er een zaadje in mijn hoofd tijdens het Inspirational Dinner in het kasteel van Helmond. Het zaadje bleef groeien maar was lang nog niet klaar om uit te komen. Tijdens de terugreis van Giro di KiKa stak het zaadje voor het eerst zijn takjes boven de grond en kreeg het langzaam vorm. Ik kan me de gesprekken over het idee met Teun in de auto nog herinneren als de dag van gisteren. Het moment dat ik in 1,5 zin tegen Rene uitleg wat het plan is en dat we meteen op één lijn zitten. Het videogesprek met Hans waar hij snel de zin ‘zet maar een vinkje achter mijn naam’ uitsprak. Het zijn momenten die ik niet meer vergeet…

De afgelopen maanden hebben we samen een geweldige reis gemaakt. Voor ons lag niets meer dan een lege asfalt weg van Geneve naar Menton. Er was geen organisatie zoals Alpe d’HuZes, er was geen KWF of KiKa die zorgt dat de opgehaalde donaties goed terecht komen…er waren alleen een paar gasten (en één vrouw) met een plan.

Toen ik vol ambitie maanden geleden riep dat het mijn droom was om een eigen event te organiseren had ik geen idee wat er op me af ging komen. Ondertussen heb ik veel lessen geleerd. De vermoeidheid sloeg toe toen er teveel hooi op mijn vork lag, ik moest gas terugnemen op andere fronten om focus te houden op mijn droom. De andere aanpak van DreamRides zorgde voor wat troebelheid binnen mijn andere kindje, Blaal2BeatCancer.

De zoektocht begon naar een goed doel dat we konden koppelen aan onze trip. Tijdens Giro di KiKa hadden we ons hart verloren aan het Prinses Maxima Centrum en we begonnen met het zoeken van een mooi project. Dat is meteen het mooie en unieke aan ons avontuur. We bepalen zelf waar onze donaties ingezet gaan worden. Waar ons hart ligt, daar fietsen we voor. Het Willow fund in Canada, opgezet door een vriend van Hans, omarmen we. Gert heeft het Ronald Mc Donald house in Curaçao omarmt. De foto’s van de kleine ‘champs’ die hem uitzwaaien op het vliegveld zijn alleszeggend.

De route was eigenlijk al bekend vanaf het begin. Geïnspireerd door Eric Mijnster tijdens het inspirational dinner spookte de Route des Grandes Alpes vanaf het begin door mijn hoofd. Ik kan ook nauwelijks geloven dat mijn persoonlijke droom morgen werkelijk gaat worden. Het is ambitieus, het gaat zwaar worden maar er is geen weg terug….het eindpunt van onze reis ligt in Menton…

Onze reis is bekend, in 6 etappes gaan we van Geneve naar Menton. In ons draaiboek staan de dagen beschreven, tot aan de menukaart van de bakkertjes op de route aan toe. De reis voor de kleine kanjers die verblijven in de ouder-kind kamers van het Prinses Maxima staat niet in een draaiboek. De hebben geen idee hoelang ze er over gaan doen, die hebben geen idee wat er op het menu komt te staan, die hebben geen idee of ze op de eindbestemming aankomen.

Met eigen ogen heb ik kunnen zien hoe ze erbij zitten op hun balkonnetjes, hoe ze rondrijden op de driewielertjes, hoe ze worden onderzocht, hoe ze vol passie worden verzorgd door professionals. Toen we tijdens onze rondleiding op de gang het jongetje op de driewieler tegenkwamen met de slangetjes uit zijn neus brak mijn hart. In klap was bevestigd wat ik al wist, het is oh zo belangrijk wat we doen.

Een heel groot woord van dank wil ik nu al uitspreken voor de crew van DreamRides. De mannen die het mogelijk maken dat wij onszelf helemaal tot het gaatje fietsen op de 17 cols die voor onze wielen liggen. Het feit dat jullie een week vrij willen nemen en het thuisfront achter willen laten is voor mij heel bijzonder en volstrekt niet vanzelfsprekend. Jullie zijn de kanjers van de week. Een hele grote dankjewel! Ik moet jullie wel waarschuwen….zonder namen te noemen….er zitten we een paar renners bij die veel aandacht vragen… 😊

We zijn een bijzondere club mensen, met het hart op de juiste plek. Ik ben ontzettend dankbaar dat jullie met mij dit avontuur aangaan. Jullie hebben het zaadje dat in mijn hoofd zat water gegeven en doen het de komende week uitkomen. Als onze wielen het strand van Menton raken zal mijn bloem stralen van geluk. Dat heb ik aan jullie te danken.

Deze traditionele ‘brief aan het team’ is het eerste verhaal opgeschreven in ons gezamenlijke dagboek. Schrijf je gedachten op, maak tekeningen, deel je ervaringen op ouderwets papier. Het boek van DreamRides schrijven we samen. Het gaat een prominente plaats krijgen in ons persoonlijke museum.

De komende week gaat zwaar zijn, we gaan vast en zeker tegen dingen aanlopen die niet in het draaiboek staan, we zullen vast een keer een mindere dag hebben omdat het niet gaat zoals we willen. Maar kijk dan op de foto op de camper. Kijk naar de glimlach op het gezicht van de jongen op de driewieler terwijl hij vecht voor zijn leven. En besef je dan hoe dankbaar we mogen zijn dat we doen wat we doen.

 

Een plek waar je niet wil zijn

Onder begeleiding van Ronald lopen we de ingang van het Prinses Maxima Centrum binnen. Ik had me in mijn hoofd voor veel dingen voorbereid maar toen ik de eerste gang inliep viel mijn ook op een jongetje op een driewieler….slangetje uit zijn neus….een lach op zijn gezicht… Er kwam een brok in mijn keel en voordat er één woord gezegd was moest ik al een traan wegslikken. De moeder liep erachteraan met tas vol spullen, onderweg naar hun ‘thuis’….

De renners van DreamRides waren uitgenodigd door Kim en Ronald om een kijkje te nemen in ‘hun’ ziekenhuis. De plek waar passie en kennis bij elkaar komt…

De indrukken waren heftig, en dan druk ik me nog maar heel voorzichtig uit. Het ziekenhuis bestaat pas 4 jaar maar heeft in die jaren al een wereldwijze reputatie opgebouwd op het gebied van de bestrijding van kinderkanker.

Ronald neemt ons mee in ‘zijn’ deel van het ziekenhuis, de plek waar baanbrekende onderzoeken worden gedaan, waar tumoren worden onderzocht in de hoop op goed nieuws, waar de mensen werken op wie de hoop van elke ouder gevestigd is. We kregen uitleg bij elke kamer, wat er gebeurd, wat het doel is, hoe ze samenwerken en hoe uniek de aanpak van het Prinses Maxima Centrum eigenlijk is. Binnen Europa is er geen enkel kinderziekenhuis te vinden wat vergelijkbaar is. Indrukwekkend!

Kim neemt ons vol trots mee in haar wereld. De route gaat langs behandelkamers, MRI scanners, uitslaapkamers….allemaal ingesteld op kinderen, compleet met kleine details zoals klokken in alle kleuren en hangertjes in allerlei figuren. Bijzonder is het om te zien dat er op alle vlakken rekening wordt gehouden dat het kinderen zijn die hier onder behandeling zijn. Nep MRI-scans waar kinderen kunnen oefenen voor het echte werk, uitleg over celdeling in Jip & Janneke taal (zodat ik het ook kan gegrijpen) en uitleg over een chemo behandeling werkt.

De KiKa kamer, de Ronald McDonald kamer, de basisschool, de kinderopvang, de muziek studio van Armin van Buuren, de disco compleet met lampen…. Alles, maar dan echt alles wordt in het werk gesteld om kinderen niet alleen ziek te laten zijn in het Prinses Maxima Centrum. Om te zorgen dat het gewone leven gewoon doorgaat terwijl er keihard geknokt moet worden tegen de tegendraadse cellen in hun kleine lichaampjes… Bijzonder!

Er waren een paar momenten dat ik moest vechten tegen de tranen. De blik op het binnen sport terrein, gedoneerd door het Nederlands elftal. Het binnen terrein waarop de ouder-kind kamers uitkeken. De kamers die op één na allemaal vol zaten…. 90 kamers….90 kinderen vechtende tegen kanker, ouders die zich 24 uur per dag zorgen maken. Een enkel balkonnetje was bezet… de aanblik was confronterend, heftig…..no words….

Een volgend momentje was ‘het winkeltje’…. Voor de raam hingen kleine mutsjes…mutses gemaakt door vrijwilligers…mutsjes die kinderen uit mochten zoeken die midden in hun chemo zitten… Het beeld van de ‘etalage’ staat voor altijd op netvlies.

De make-a-wish ruimte met kaartjes voor de raam van wensen van kinderen die daar onder behandeling waren of zijn. Het zijn de meest kleine wensen voor de meeste van ons maar oh zo grote belangrijke wensen voor de kleine kanjers.

Het Prinses Maxima Centrum ligt overvol. Het personeel draait overuren en overnacht in hotels in de omgeving om de juiste zorg maar te kunnen leveren. Vanuit heel Europa komen patienten naar Utrecht. Er was om precies te zijn één kamer een middag vrij voordat er een nieuwe bewoner kwam. En in die ouder-kind kamer mochten wij even kijken. En dus stonden we plots midden in de wereld waar wij voor fietsen. Bijzonder….

De medische zorg en de onderzoeken worden betaald door de verzekeringen en de overheid. Maar datgene wat het Prinses Maxima Centrum uniek maakt wordt niet betaald. De ouder-kind kamers, de faciliteiten die kinderen doen vergeten dat ze ziek zijn, de kleine dingen zoals Sinterklaas bezoek, het winkeltje met de mutsen, de schooltjes….het zijn allemaal voorbeelden van dingen die worden gedaan van de vele giften via de Maxima Foundation of bekende Nederlanders. En ook het geld dat we met DreamRides ophalen gaat naar dat soort dingen…. Gewoon omdat het belangrijk is dat kinderen gewoon kind kunnen zijn terwijl ze vechten voor hun leven….

 

Ik doe wat ik doe en deed wat ik deed

Precies 10 jaar geleden is het dat mensen zeiden dat het me niet zou lukken. Ik stond aan de start aan mijn eerste Alpe d’HuZes en had zo’n beetje alle schijn tegen. Geen sportief verleden, was me nog niet bewust van enige vorm van doorzettingsvermogen, had geen idee hoe mijn lichaam zou reageren op een extreme inspanning en wist totaal niet waar mijn grens lag. En toch sprong ik in het diepe en overtrof ieders verwachtingen.

De afgelopen 10 jaar is er veel gebeurd en heb ik mezelf mogen ontwikkelen. Ik heb ontdekt waar ik een glimlach van op mijn gezicht krijg, waar ik van ga kwispelen, waar ik energie van krijg. Ik heb ontdekt wat mijn Big 5 for Life is….to inspire others, to grow personally, to create memories, to share the story, to live unbound.

Precies 10 jaar na mijn eerste meters op de fiets ga ik over één week een avontuur aan wat precies bij mijn Big 5 for Life past. Iets wat ik me de laatste weken steeds meer ben gaan beseffen nadat ik maanden lang dit niet heb gezien. Ik had veel moeite om mijn enthousiasme over DreamRides te laten gaan. Ik had het gevoel dat ik mijn droom voor een eigen georganiseerd evenement, voor een zelf gekozen goed doel, moest verantwoorden aan mijn verleden.

Laatst fietste ik in Limburg met wat teamgenoten en een onbekende wielrenner sloot zich bij ons aan. Achter me ving ik een gesprek op…waarom we daar aan het trainen waren… Na enige tijd komt hij langs me fietsen…hij had gehoord dat ik mooi kon vertellen… met passie vertelede ik wat mijn droom was, waarom ik dat doe en hoe gaaf het is dat we dit met een fantastische groep kunnen doen. Tijdens het vertellen stroomde de energie door mijn lijf en ging mijn ademhaling omhoog. Al kan dat laatste ook komen doordat we één of andere klimmetje opreden…to inspire others

Ik begon me te beseffen dat een idee wat ontstaan is na 5 deelnames aan Alpe d’HuZes en 1 deelname aan Giro di KiKa werkelijkheid gaat worden. We gaan het omzetten naar een avontuur wat we nooit meer gaan vergeten. We gaan het omzetten naar geweldige bedragen voor het Prinses Maxima Oncologisch Centrum, het Willow fund in Canada en het Ronald McDonald House in Curaçao. Ruim 26.000 euro, bijna 32.000 USD en 8.000 Canadese Dollars zijn er de afgelopen maanden opgehaald. Wauw! Trots op het team….

En dat is meteen een mooie dimensie aan ons avontuur. Met deelnemers uit Canada en Curaçao krijgt het team een andere dimensie. Omdat dromen geen grenzen kennen, omdat avontuur geen grens kent, omdat kanker geen grens kent….to live unbound….

De afgelopen periode heb ik veel geleerd. Ik heb geleerd dat er ook bij mij een limiet aan de hoeveelheid hooi zit die op een vork past. Ik heb ingezien dat het voor mij zo belangrijk is om door anderen geïnspireerd te worden en mooie te dingen te doen met mensen die dicht bij je staan. Ik heb geleerd dat negatieve energie je helemaal leeg kan trekken. Ik heb geleerd dat je, als je een droom wil laten uitkomen, focus moet hebben….to grow personally….

Ik doe wat ik doe en deed wat ik deed

Ik heb geweldige jaren gehad tijdens Alpe d’HuZes en ga zeker nog één keer terug voor mijn zesde deelname. Maar nu is het tijd om los te komen en een stap te maken naar een eigen initiatief voor hetzelfde doel. Ik besef me dat niet iedereen waarmee ik de afgelopen jaren magische momenten heb beleefd de reis mee gaat / wil / kan maken. Soms omdat gewoonweg de vakantiedagen op zijn omdat je de reis van je leven gaat maken…..soms is het nodig om afstand te nemen van het verleden om nieuwe mooie dingen te kunnen bereiken… Dat is lastig omdat het verleden me heel veel moois heeft gegeven maar soms moet je inzien dat je op een andere golflengte terecht bent gekomen.

Met 12 mensen werken we de komende week toe naar een nieuwe sprong in het onbekende. We gaan geweldige herinneringen maken, we gaan elke seconde genieten, we gaan ons beseffen dat het geld dat we opgehaald hebben meer dan nodig is, we gaan ons verhaal delen….

En ook nu kijken er mensen naar me met opgetrokken wenkbrauwen….ach, 10 jaar geleden is het me ook gelukt…

 

Forever young

I remember when we were kids
They say we got one life, one life to live
And when we grow up we show love
And give all we can give
‘Cause we got one life, one life to live

Bovenstaande woorden galmen regelmatig door mijn auto. De volume op standje allerhoogst en luidkeels meezingen als ik onderweg ben voor een uitdagend rondje fietsen. Het zijn de woorden waarmee het nummer ‘forever young’ mee begint… Met een lach op mijn gezicht kijk ik dan naast me en zie mijn fietsmaat Rene zitten. We hebben het gebombardeerd tot ‘ons’ nummer, simpelweg omdat we denken dat we voor eeuwig jong blijven en kunnen blijven doen wat we het liefste doen. Na Alpe d’HuZes en Giro di KiKa gaan we over 2,5 week de uitdaging van ons leven aan door dik 800 kilometer over 17 Alpen cols te fietsen. Gewoon omdat het kan, gewoon omdat het gaaf is, gewoon omdat we voor altijd jong blijven.

Het nummer is helaas niet de werkelijkheid…ook wij worden ouder. En dat is maar goed ook. Over een maand mag ik 47 kaarsjes uitblazen en kan ik terugkijken op een fantastisch leven en kijk ik vooruit naar de mooie jaren die komen gaan….forever young…

We gon’ stay the same till our time runs out

Een tijdje geleden scrolde ik door mijn Facebook tijdlijn en een post pakte mijn aandacht. Elk jaar rond deze tijd pakt deze post mijn aandacht. De tekst ‘je zou 22 jaar zijn geworden’ grijpt me bij de strot. Het zijn de momenten dat ik besef dat ik niet alleen veel geluk heb in mijn leven maar ook dankbaar mag zijn voor wat ik kan doen. De woorden ‘forever young’ krijgen dan een heel andere betekenis.

They say we got one life, one life to live

Iedereen krijgt één leven waarmee ze het moeten doen. In het Prinses Maxima Centrum liggen kinderen die nog een heel leven voor zich hebben. Ze gaan nog de meest mooie momenten beleven, de meest prachtige herinneringen maken, de meest geweldige ervaringen opdoen…tenminste…..3 van de 4 kinderen…

Dat ene kind blijft achter met dromen die niet uitgekomen zijn en herinneringen die niet gemaakt zijn. Dat ene kind heeft ook één leven gekregen en mag blijven tot de tijd erop zit. Alleen zit die tijd er eerder op dan bij mij….en blijft deze forever young in de gedachten die achter blijven…. En dat is toch anders….

Daarom doen wij wat we doen….

Just keep dreaming….

 

Alpe d’HuZes | Een brief aan het team

Op het moment dat jullie dit lezen zijn jullie ogen waarschijnlijk nog vochtig van de bezinningsavond en zijn jullie nog stil van de aanblik van al die kaarsen tijdens de rit naar beneden in de schemer van de avond. Aan de foto’s te zien waren het topdagen op de camping en op de flanken van de Col d’Ornon, Croix de Fer en Alpe d’Huez. Maar nu gaat het echt beginnen….

De spanning bouwt zich de komende uren langzaam op tot een hoogtepunt. In je hoofd draait telkens dezelfde film af….heb ik alles klaar voor morgen, is mijn lichaam er klaar voor…is mijn hoofd er klaar voor…hoe zou het zijn….ga ik het halen…. Het zijn vragen die in je hoofd blijven malen…. Troost je…. Voor morgen zijn deze vragen niet belangrijk….jullie zijn in top conditie, hebben er lang naar toe geleefd en of je je doel nu haalt of niet….je hebt al een topprestatie geleverd….

Is mijn lichaam er klaar voor…is mijn hoofd er klaar voor…hoe zou het zijn….ga ik het halen…. Dezelfde vragen gaan ook door het hoofd van iemand met de diagnose kanker….en daar zijn de vragen wel belangrijk en is er geen antwoord. Ook daar bouwt de spanning zich op maar duurt de roller coaster geen dag maar een veel langere tijd. Dat zijn de mensen voor wie jullie morgen de berg opgaan.

Kijk morgen goed om je heen tijdens het afzien op ‘onze’ berg. Heb oog voor de foto’s aan de sturen, de beertjes onder de zadels en de kaarten aan de schouders. Dat zijn namelijk de redenen waarom jullie doen wat je doet. Neem de tijd om te vragen naar de indrukwekkende verhalen van deze mensen en laat je inspireren gedurende je klim. Heb een luisterend oor en vervolg je weg met een traan over je wang en pijn in je benen. Je zult merken dat de pijn in je benen relatief is…. Die pijn is vrijdag verdwenen….de pijn om iemand te moeten missen is voor eeuwig….

In 2014 vormde zich de eerste voorloper van Blaal2BeatCancer…een team van 6 mensen… Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt van het aantal mensen dat heeft meegedaan of mee heeft geholpen. In die jaren ben ik veel inspirerende mensen tegengekomen. Ik wil er twee uitlichten…. Tijdens het inpirational dinner van 2018 las Anja haar brief voor die ze schreef aan haar eigen ziekte. De zaal was muisstil….onder de indruk… Het enige dat je hoorde was de stem van Anja, de gitaar van Bjorn van de Doelen en het rollen van de tranen over de wangen. Anja is er niet meer maar laat je inspireren door de video: https://youtu.be/Jz58uPZddFc.

De tweede persoon die mij heel erg heeft geïnspireerd is Frank Speets. Hij heeft mij kennis laten maken met de Big 5 For Life en sinds zijn speech ben ik gaan nadenken over mijn persoonlijke museum, wat mijn big 5 is en probeer ik mijn leven zo in te richten dat ik later de meest fantastische rondleidingen mag geven. De dag van morgen komt op een prominente plek in het persoonlijke museum van ieder van jullie. Ben trots op wat je doet en wacht niet tot je je ultieme rondleiding mag geven na je leven maar vertel als je thuiskomt aan iedereen hoe geweldig het op ‘de berg’ is. Al zul je er achter komen dat het je nooit gaat lukken om het gevoel van ‘de Alpe’ over te brengen op mensen die er nog nooit geweest zijn.

Jullie kunnen nu toch niet slapen dus hier is de link naar de video van Frank: https://youtu.be/obrZCbfqMHw. Laat je inspireren ❤️

Het gigantische bedrag dat jullie de afgelopen 2 jaar hebben opgehaald draagt bij aan de grote gezamenlijke droom die iedereen heeft…namelijk een wereld waar je niet meer dood gaat aan kanker maar met kanker. Ooit wordt die droom werkelijkheid…ooit gaan we die ultieme top behalen…of we nu de steile wegen van de Passo Pordoi of Passo Fedaia beklimmen….of we nu een hoop Franse Alpen cols achter elkaar moeten zien te overbruggen….of dat we de Alpe d’Huez tot 6x toe gaan bedwingen…. De route naar de ultieme top is voor iedereen net iets anders….we hebben allemaal ons hart op de juiste plek…hebben allemaal onze eigen redenen….hebben allemaal onze dromen… laten we dat nooit vergeten… Ooit zien we elkaar op de ultieme top…

Kijk terug op een fantastische reis….beleef de dag van morgen…geniet elke seconde…en besef dat je de gelukkigste persoon op aarde bent dat je dit kan en mag doen….

#creatingmemories

 

Veel te lang stil geweest

Het is lang stil geweest op dit blog, veel te lang….. Er is ondertussen veel gebeurd, heel veel…. DreamRides heeft de afgelopen maanden langzaam vorm gekregen. De actiepagina voor de ouder-kind kamers bij het Prinses Maxima Oncologisch Centrum staat op ruim 7.000 euro en op Curaçao heeft Gerd een foundation opgericht voor het Ronald McDonald huis wat weer connecties heeft met het Prinses Maxima Oncologisch Centrum. De 8 renners zijn vol in training om de monstertocht te gaan beleven. De begeleiding in de vorm Peter, Theo en Sander is rond en de volgwagens zijn gereserveerd. Langzaam werken we toe naar de laatste week van juni….

Precies 10 jaar geleden stond ik aan de vooravond van mijn eerste deelname aan Alpe d’HuZes. Ik wist niet wat ik kon verwachten…ik had geen idee hoe ik zou kunnen fietsen in het hooggebergte…ik had geen idee hoe een event als Alpe d’HuZes zou zijn…ik had geen idee wat me te wachten stond… Ondertussen hangen er 5 startnummers aan de muur en weet ik hoe perfect georganiseerd Alpe d’HuZes is dankzij de honderden vrijwilligers die jaar in jaar uit de perfecte omstandigheden creëren voor een topprestatie.

Vorig jaar stond ik met een geweldig team aan de start bij Giro di KiKa. Wederom een perfecte organisatie wat een geweldige week en een fantastisch bedrag opleverde. En toch had ik vorig jaar een klein bijsmaakje overgehouden van de organisatie. Ik kwam er namelijk gedurende onze reis achter dat KiKa een commercieel bedrijf inhuurt om alles te regelen. Op zich prima maar ik was een volledig vrijwillige organisatie gewend vanuit Alpe d’HuZes. En dat triggerde een eigen initiatief.

Toen ontstond het idee voor DreamRides… De drang naar avontuur, naar vrijheid, naar een eigen goed doel, naar een eigen organisatie. Groots denken maar klein beginnen… Ondertussen ben ik erachter wat erbij komt kijken, ook al begin je klein… Er is namelijk niets….er ligt alleen een weg waar we overheen gaan fietsen. Overnachtingen, volgauto’s, begeleiding, restaurants, vliegtickets, routes, planning, veiligheid….om maar wat onderdelen van het draaiboek te noemen… 😊. Superblij met de hulp van Ronald die een aardig woordje Frans spreekt en meeschrijft aan het draaiboek.

Naast het organiseren en trainen voor de monsterrit, mijn werk en gezin en wat andere neven activiteiten blijft er wat weinig tijd over voor de organisatie van inspirerende acties. Een beetje buikpijn heb ik daar wel van… Er worden mooie bedragen binnengehaald en er zitten nog hele mooie grote bedragen in de pijplijn…maar het oorspronkelijke idee was dat we 1 of 2 inspirerende events zouden organiseren, gekoppeld aan DreamRides. Dat is niet van de grond gekomen. Merk persoonlijk dat de periode na Corona ineens best wel druk was met alles en het potje met energie aan het einde van de dag sneller leeg was dan verwacht. De creativiteit en energie ontbrak simpelweg om iets op touw te zetten.

Over precies 6 weken hebben we vandaag de koninginnenrit gereden van dik 4.000 hoogtemeters. Het gaat een week worden die zwaarder gaat zijn dan ik ooit zou kunnen denken….een week afzien….het stelt helemaal niets voor als je het vergelijkt met de zware periode die kinderen door moeten maken als ze moeten logeren in de ouder-kind kamers van het Prinses Maxima Centrum….

Wil jij een steentje bijdragen aan ons initiatief? Check dan onze actie pagina: https://www.maximaalinactie.nl/actie/dreamrides